1980 – 1990
Na de successen in 1978 degradeerde Hoogeveen in 1982 naar de eerste klasse. In 1984 volgde echter weer promotie, met een team waar onder andere Jan Wielink en Theo ten Caat in speelden. Een jaar later handhaafde men zich ternauwernood. Emmen maakte dat jaar de overstap naar het betaalde voetbal en eindigde als laatste. Hoogeveen streedt met Leones om de enig overgebleven degradatieplaats. Dankzij de hulp van WKE, dat Leones versloeg, bleef Hoogeveen onder leiding van trainer Simon Zoetebier in de hoofdklasse.
Hierna volgde een nieuwe successenreeks in de hoofdklasse onder leiding van Thiemo Meertens. In het seizoen 1988/1989 was men weer dicht bij het kampioenschap. Op de laatste speeldag werd er echter verloren van De Treffers, waardoor HSC '21 er met de titel vandoor ging. Wel plaatste men zich voor de KNVB-beker, waarin nipt verloren werd van RBC. Het was Pierre van Hooijdonk die diep in de 2e helft de 1-2 aantekende. Een jaar later eindigde men onder leiding van Azing Griever als tweede achter kampioen De Treffers. In de KNVB beker werd er vervolgens verloren van streekrivaal BVO Emmen.
Tonnie Neppelenbroek, Jan Wielink en Thiemo Meertens
Ron de Haas
De jaren tachtig algemeen
In die tijd lagen er meer plannen op tafel. Zo werd aan het gemeentebestuur van Hoogeveen het verzoek gericht om met financiële medewerking, te komen tot het aanbrengen van een wedstrijdverlichting op het hoofdveld. Aanvankelijk verliepen de gesprekken met de wethouder teleurstellend.
Uiteindelijk werd toch gekozen voor een compromis, waarbij de club toezegde veel geld te besparen met zelfwerkzaamheid. Dankzij bouwbedrijf Booy, Buigcentrale Steenbergen, grondbedrijf Zuidema en eigen werk werd deze verlichting toch verwezenlijkt. Hoewel de Gemeente het initiatief overliet aan de vereniging, werd ook dankzij een grote betrokkenheid van de KNVB in Zeist, het G.E.B. en de afdeling plantsoenen een lichtinstallatie gerealiseerd, bestaande uit vier masten van 27 meter hoog, elk voorzien van acht lampen met een totale lichtsterkte van 275 lux. Met het afschieten van een lichtkogel heeft de toenmalige voorzitter van de amateurs, Jo van Marle, deze verlichting ontstoken.
Ruim duizend toeschouwers waren daarna getuige van de eerste lichtwedstrijd tussen Hoogeveen en FC Twente, die door laatste met 2-1 werd gewonnen.
In 1980 kon het toen zittende bestuur terugblikken op een zeer geslaagd 50-jarige jubileum. Het uitgebreide feestprogramma gaf daartoe ook alle gelegenheid. In datzelfde jaar werd het bestuur opgezadeld met een nieuw probleem, tevens fenomeen.
Het eerste elftal van de zaterdagafdeling werd kampioen en promoveerde naar de derde klasse.
Daarmee was een kroon gezet op het werk van trainer Menne Lugtmeijer, elftalleider Fr. Piel en bestuurslid Jan Ballast, die niet alleen zijn zaterdagafdeling binnen het bestuur op waardige wijze vertegenwoordigde, maar ook nog met hart en ziel zijn vlaggenschip begeleidde.
De vereniging kende nu naast een hoofdklasser ook nog eens een derdeklasser. Een situatie, waarvan je je af mocht vragen, of het bestuur daarmee wel zo gelukkig was.
Gestart als recreatieafeling, maar door toedoen van de KNVB uitgegroeid tot een standaardafdeling, waarachter geen doorstroom van jeugd bestond, moest het bestuur nu twee meesters dienen.
Mede gelet de ontwikkelingen in plan De Weide, waar een geheel nieuw sportcomplex werd aangelegd, ontkwam het bestuur niet aan de gedachte om een ledenvergadering uit te schrijven om de leden te laten beslissen over de toekomstige structuur van de vereniging.
Besloten werd om de zondag seniorenafdeling en de zaterdag seniorenafdeling samen te voegen, waarbij de laagste drie elftallen, bestaande uit spelers van 30 jaar en ouder, op zaterdag mochten spelen.
Het prestatief ingestelde deel kreeg de kans om collectief overgeschreven te worden naar de nieuwe vereniging.
Daarbij vonden wij de steun van een besluit van het Bestuur Amateurvoetbal, inhoudende:
Het bestuur is in principe voorlopig bereid de VV De Weide i.o. in te delen in de klasse, waarop de zaterdagafdeling van Hoogeveen krachtens de eindstand 81/82 recht zou hebben. Deze voorlopige bereidheid zal worden omgezet in een definitieve beslissing zodra gebleken is, dat:
a. Een groot deel van de zaterdagsspelers, waaronder het merendeel van de zaterdag selectie overschrijving naar de
nieuwe vereniging heeft aangevraagd.
b. Er geen bezwaren worden geuit door belanghebbenden tegen het voornemen van het bestuur Amateurvoetbal
om “De Weide”in een hogere klasse te laten spelen.
In de jaarvergadering van 1987 een diepbezorgde voorzitter Spaan, gelet zijn openingswoord:
Het lastenpakket wordt steeds zwaarder, prestatief meedoen, betekent immers durven investeren, en dat vraagt veel van het aanwezige kader om deze investeringen mogelijk te maken. Vorig jaar constateerde ik reeds dat bij lange na niet de contributies het ons mogelijk kunnen maken om voetbal te plegen. Daar komt veel meer bij kijken.
In onze vereniging praten we over een bedrag van rond een half miljoen gulden. Kunnen we nog wel spreken van een amateurvereniging, of zijn we eerder een bedrijf van vrijwilligers geworden, bijgestaan door betaalde krachten, die ons op dit amateurniveau houden. Ik weet dat in dat verband investeren ook wel eens riskeren is, maar wie niveau kiest mag en kan niet verslappen.
Het bestuur vindt, dat een plaats als Hoogeveen het waard is een hoofdklasser te bezitten. Dat de gemeente, gelet haar welzijnsbeleid een andere gedachte over heeft, valt te betreuren. Daar wordt alleen op voet van gelijkheid gehandeld. Nul kreeg het bestuur op rekest voor de broodnodige uitbreiding met een jeugd spelers home, annex berging.Geld voor verbetering van de accommodaties is er niet. Wat in de jaren zestig aan de Sportveldenweg tot stand gebracht werd, ligt er nog net zo: de zichtbare veranderingen zijn voornamelijk door zelfwerkzaamheid vanuit de vereniging tot stand gekomen. Verbeteringen zijn nodig, maar worden ondanks de goede gesprekken met de Gemeente geweerd, opgeschoven of overgelaten aan de vereniging. Er moet nog veel gebeuren op ons complex, maar de moed verliezen betekent nog niet de hoop opgeven. Wij blijven vasthouden aan de verbetering van ons hoofdveld, op zeer korte termijn, van veld 6, van de bestrating (inclusief hoofdingang), van de fietsberging, een betere bescherming van spelers en scheidsrechters.
Ook veld 5 verdient aanpassing i.v.m onze hoog spelende selectie teams. De oude kleedkamers vormen voor vele gebruikers vaak een bron van ergernis. Dan tenslotte nog ons clubhuis, dat door een andere keus van biermerk wel een andere muts opkreeg, maar wel gerekend moet worden tot de oudste in de gemeente.
Het zou niet verkeerd zijn om ook eens bij onszelf te rade te gaan, m.a.w de hand in eigen boezem te steken, want organisatorisch zou het een en ander beter kunnen. Het frequent functioneren door de week en het dubbel afwerken van het weekeind programma geeft sterk vervuilde kleedkamers en dientengevolge een hoop wrevel. De toename van strafzaken geeft te denken, maar ook de lakse manier van afwerken door betrokkenen en leiders. Dit is geen werk meer voor de secretaris! Het vervoer en begeleiding van de jeugdteams stemt tot nadenken: Wij hebben de jeugd nodig en zij ons.
Een teken des tijds, vormen de regelmatige vernielingen in de kleedkamers. De daders zijn meestak zoek, maar de vereniging krijgt wel de rekening gepresenteerd voor het herstel. Sociale begeleiding en sociale controle moeten bij ons hoog in het vaandel staan. Elkaar verdragen en op elkaar kunnen rekenen, maakt een vereniging gezond en sterk: laten we daar met z’n allen naar streven.
Na 1985 is er weer veel aandacht (noodgedwongen!) voor onze accommodatie: het zandoefenveld schreeuwt om verbetering, het openbare “muggenveld” annexeren voor training, vervangen ballenvangers, verbetering toiletgroep in het clubhuis, uitbreiding kleedgelegenheid in noordelijke richting, doorbraak door talud het zgn. Jan Meinen-padtien, een overdekte staantribune aan de overzijde, een fietsenstalling binnen de afrastering, plaatsen ballenvangers op veld 8, renovatie van enkele velden en verbetering toegang clubhuis en de verlichting ervan.
In 1986 wordt een bouwvergunning verleend voor de te bouwen staantribune aan de overzijde. Een plan, dat bij toeval ontstond, omdat de toenmalige reclamecommissie plannen had tot het aanbrengen van reclame op hoogte. De gevoerde discussie hierover leidde tot het plan van een 60 meter lange overdekte staantribune. Afbraak van een industriehal leverde namelijk veel materiaal op!
De bouw van de staantribune
Het sportpark vanuit de lucht
Klaas van der Sleen en Algret Smit
